Onlangs ging veearts Atze de Vries met pensioen. Hij kijkt terug op een fantastische tijd en een prachtig mooi afscheid. “Geweldig”, aldus de Vries welke niet alleen de liefde en het welzijn van de dieren koesterde maar ook de mensen, achter de dieren.
Atze de Vries groeide op in Oosterwierum waar zijn ouders een varkenshouderij hielden. ‘Heit’ de Vries zag het niet zo zitten dat zijn zoon Atze het bedrijf zo overnemen, Atze moest maar leren. En zo liet hij zich in schrijven voor de opleiding als veearts in Utrecht. Toen hij tot zijn eigen verbazing was ingeloot besloot hij de opleiding te volgen, omdat hij ook niet wist wat hij anders moest gaan doen. Nog voor de opleiding was voltooid had Atze al een baan als veearts in Friesland.
Atze de Vries: “In Koudum had Glastra van Loon zijn praktijk. Aan deze praktijk waren de veeartsen Piersma en Limburg verbonden. Omdat Piersma stopte was de praktijk op zoek naar een opvolger. Samen met partner, Marja, ben ik daar op gesprek geweest en wat ik niet had verwacht, omdat ik nog niet was afgestudeerd, ik werd aangenomen. De voorwaarde was wel, voor toen heel gewoon, dat ik een achterban had. Het was nog ver voor het mobiele tijdperk, de eerste computers hadden net hun intrede gemaakt. Als ik buitenshuis aan het werk was dan moest er ‘thuis’ of op de praktijk altijd iemand aanwezig zijn op de telefoon aan te nemen en dat was dan mijn vrouw. Ook in de praktijk werd verwacht dat de achterban de veearts kon assisteren, want van assistentes was toen ook nog geen sprake. Omdat bistedokter Piersma in Hemelum woonde moesten ook wij daar wonen. Nog voor ik mijn diploma had was ik al aan het werk als ‘veearts’ en zo is dat gebleven tot het moment dat ik de keuze maakte om met (vervroegd) pensioen te gaan. Ik ben altijd ‘veearts’ geweest, daarmee bedoel ik dat ik mij voornamelijk bezighield met grote dieren waaronder koeien en paarden. In de tijd dat Koudum nog zelfstandig was, en Glastra van Loon met vakantie was, deed ik ook het spreekuur voor ‘kleine’ huisdieren.
Na de fusie met Workum, in 2002, bleef ik mijn ‘eigen’ gebied alles achter Koudum onderhouden waardoor ik de dieren kende maar ook de veehouders. Een prachtig mooie tijd waarin veel is veranderd. Zij die nu ‘boer’ zijn en willen zijn hebben liefde voor hun dieren hetgeen het dierenwelzijn zeer zeker ten goede is gekomen. Misstanden met betrekking tot het dierenwelzijn komt (bijna) niet meer voor. Wat op mij de meeste indruk heeft gemaakt was de Mond- en Klauwzeer in 2000. Gelukkig is in het gebied waar wij praktijk hielden niet geruimd, maar er was wel sprake van een ‘verdacht’ geval. Als zou blijken dat het verdachte geval inderdaad MKZ zou zijn dan konden wij voor onze medicijnen e.d. niet meer terecht in Koudum waardoor wij het besluit namen, om alles wat wij nodig hadden te verhuizen naar Hemelum, zodat ik vanuit huis verder kon. Gelukkig was het ‘verdachte’ geval uiteindelijk geen MKZ. Een hele opluchting, maar het zette ons wel op scherp. Wat vorig jaar speelde en nu waarschijnlijk in de zomer opnieuw kan toeslaan, is blauwtong bij schapen overgebracht door de knoet. Verschrikkelijk om te zien hoe schapen hieronder te lijden hebben. Dat raakt je, ook als veearts.
Bijzonder was ook de keizersnee die ik samen met collega veearts en neef, Willem de Vries, mocht doen. In de familie ‘De Vries’, zijn wij goed bedeelt met veeartsen. Zo was Willem zijn vader ook veearts. Wat verder ook nog wel in mijn herinneringen speelt is het geven van een injectie aan een leeuw. Een leeuw van een circus welke haar tent had opgeslagen in Koudum, was toe aan zijn jaarlijkse enting, en dat mocht ik wel even doen. Met het zweet op de rug en herhaaldelijk te hebben gevraagd of de dompteur de leeuw goed onder controle had, heb ik de injectie gegeven. En het ging gelukkig goed!”
Atze de Vries doet zijn verhaal met een grote glimlach op het gezicht aan de keukentafel. Atze woont met zijn vrouw (hun vier kinderen zijn inmiddels allemaal het huis uit) alweer zeventien jaar aan de Lange Leane in Workum. Destijds kochten zij de boerderij met vier hectare land van familie Algera. Nu Atze met pensioen is, is er alle tijd voor het verzorgen van de ‘eigen’ schapen en de nu pasgeboren lammeren, de groentetuin, klussen in en rondom het huis en huishoudelijke taken. De huishoudelijke taken komen daar ook bij, want Atze zijn vrouw is nog werkzaam als activiteitenbegeleidster in Bloemkamp, in Bolsward. Naast bestuurlijke functies waaronder kerkrentmeester en ouderling heeft Atze nog voldoende hobby’s, alleen is Atze daar nog niet aan toegekomen. Het moge duidelijk zijn, Atze verveelt zich niet.
Op de laatste werkdag komt er een klant met een paardentrailer de praktijk in Workum oprijden. Deze klant heeft twee lammeren bij zich en of Atze daar even naar wil kijken. Niets vermoedend, maar met uiterste voorzichtigheid wordt de klep geopend en nog voor Atze kan zien waar de lammeren staan wordt hij door zijn ‘oud’ collega’s, Stoel, Limburg en Jellesma de trailer ingeduwd. Wat volgt is een rondrit. Terug op de praktijk staat er een compleet spelcircuit voor Atze, verwoed spelletjes speler, klaar waarbij hij het moet opnemen tegen zijn collega’s. Atze: “Gelukkig wist ik bijna alles te winnen, ondanks dat er werd valsgespeeld. Zo kreeg ik bij het spijkerslaan een spijker zonder punt. Het was een geweldige avond. En dat was ook de afscheidsreceptie in de Klameare waar Jetse Jellesma en ik samen afscheid hebben genomen van onze collega’s en onze klanten, de veehouders. Er waren in totaal 450 personen en dat was zo mooi, om stil van te worden. Het liet voelen dat wij er niet alleen voor het welzijn van de dieren waren maar ook voor veehouders zowel de boeren, hobbyboeren en de eigenaars van gezelschapsdieren. Het was ‘echt’ prachtig, vooral de film welke over mij was gemaakt, in mijn auto terwijl ik mijn auto niet gemist had. Collega’s bedankt, jullie zijn en blijven fantastische geweldige lieve collega’s.”
(Bron Friso)