De Nijlânnermolen

Yn 1624 waard de polder bedike, mar al yn 1625 briek de dyk troch. De earste mûne stie by de Zoolsdyk oan de noardkant fan de Grutte Middenlaan, net op it plak fan de hjoeddeiske mûne. Op in kaart út 1659 stiet dizze âlde mûne oanjûn.

Tusken 1767 en 1770 lieten de kommittearden fan it Workumer Nijlân foar ƒ1700 troch Egbert Dirks in nije mûne bouwe mei in flecht fan 60 foet (19,56 m). Wêr’t dizze boud waard is net bekend, mar net op it plak fan de earste.

Gelokkich bleau de earste mûne stean, want de nije die syn wurk net goed. Yn 1775 sette Joh. Koopmans de âlde mûne wer yn wurking fanwege minne prestaasjes fan de nije. Nei trije jier net ûnderhâlden te wêzen, die de mûne it noch altyd.

Nei in oerstreaming yn 1776 waard yn 1784/1785 in tredde mûne boud troch Widmer Sipkes mei in flecht fan 76 foet. Dit is de mûne dy’t no noch stiet.

Yn 1950 waard der in dieselmotor pleatst mei in grutte fizel fan 1,80 meter. Fan 1972 ôf wie de mûne fan it Wetterskip Tusken Mar en Klif, en yn 1988 kaam er by de Workumer Molenstichting.

In restauraasje yn 1987 koste ƒ182.000. Yn 2006 waard de grutte fizel ferfongen troch in 1,40 meter eksimplaar, better foar wynkrêft. No is de mûne reservegemaal foar Wetterskip Fryslân.

Opfallend is dat de ûnderdorpels fan de dakkisten mei dakpannen beklaaid binne – in wiziging út 1950 dy’t bewarre bleaun is. De stiennen fjildmuorren lykje fan giele Friezen te wêzen, mar binne gewoan giel ferve!