Vorige week donderdag waren om 13.30 uur de bovenbouwklassen van de drie Workumer basisscholen aanwezig bij hún monument om diegenen te herdenken die in de Tweede Wereldoorlog zijn gesneuveld. Toepasselijk in de wijk Thomashof waarvan de straten zijn genoemd naar in de oorlog gesneuvelde Workumers en naar hen die verder een grote rol in de Tweede Wereldoorlog in onze stad hebben gespeeld maar deze donkere periode wel hebben overleefd.
Het was weer een sobere plechtigheid, omlijst door trompettist Siebe Bokma die eerst ‘The Last Post’ speelde en na de daaropvolgende minuut stilte het Wilhelmus liet klinken. Mooi was die minuut stilte, die ook echt stil was. Dat maakte indruk, evenals de drie gedichten die werden voorgelezen door de makers ervan: van elke school één. Gedichten, die niet alleen gingen over gedachten van verdriet en wanhoop van de mensen toen, maar die ook werden doorgetrokken naar het heden, waarin sommige mensen maar bar weinig geleerd blijken te hebben, van de onverdraagzaamheid van de veroorzakers van 1940-1945. Kinderen die nu opgroeien in onze relatief veilige wereld, maar waarin de berichten over Oekraïne, Somalië en Jemen wel degelijk confronterend zijn.
Daarom is zo’n herdenking zinvol: het kan ons herinneren aan de vrede waarin we nu leven, maar die allesbehalve vanzelfsprekend is. Elke dag moet iedereen ervoor vechten: in je eigen veilige omgeving zoals school en werk, moet je waakzaam blijven ten aanzien van het gedrag van anderen, maar zeker ook waakzaam wat betreft je eigen gedrag. Een conflict kan zo maar ontstaan wanneer je even niet oplet. De jeugd heeft de toekomst. Daarvoor moeten ze hard blijven werken, maar het is aan de ouderen om hen die mogelijkheid te bieden. Zo’n herdenking is daarvan een lichtend voorbeeld en de voorgedragen gedichten zijn daarvan het bewijs.
(Bron Friso)