Als zondagavond 25 juni Wies de voordeur op slot draait en Yme de oven heeft uitgezet, lopen ze samen stilzwijgend naar achteren, woorden zijn overbodig, emotie is voelbaar. Yme en Wies de Jong, hebben met pijn in het ondernemershart, het moeilijke besluiten moeten nemen om te stoppen met hun zaak, lunchroom ‘t Súd in Workum. Wat rest zijn 35 fantastische jaren, jaren waar wij vol trots op terugkijken aldus Yme en Wies de Jong.
Yme, geboren daar waar nu de Action is gevestigd, begon als timmerman, maar naast zijn werk als timmerman was hij ook het gezicht van De Dissel. Eigenhandig bracht Yme de naam, De Dissel, aan in de stoep van het (dans)-café. De iets oudere Workum kunnen het vast nog wel voor zich krijgen, Bordeauxrode tegeltjes met de naam in witte tegeltjes. Van timmerman en barman wordt Yme het gezicht van café-restaurant De Alde Smidte, eveneens aan het Súd in Workum.
Als in 1988 het naastgelegen woonhuis, door het overlijden van eigenaar Douwe Yntema, te koop komt te staan, koopt Yme het pand. “Buurmans grond komt maar één keer te koop,” aldus Yme. Het woonhuis wordt omgebouwd tot lunchroom en snackbar. Naast café-restaurant De Smidte runt Yme, samen met zijn vrouw Wies, nu ook een lunchroom annex snackbar.
Prachtige jaren, maar ook tropenjaren, je was altijd bezig, was het niet in de ene zaak dan wel in de andere. Het besluit om afstand te doen van café-restaurant De Alde Smidte was dan ook een goed besluit, hierdoor konden Yme en Wies zich volledig richten op hun lunchroom aan het Súd. Het was de tijd, aldus Yme, dat vertegenwoordigers of medewerkers van de KPN, de water-, gas- en stroomleveranciers, mochten lunchen op kosten van de zaak. Tussen twaalf en twee was het dan altijd gezellig druk met veel vaste klanten.
Yme: “Ook de snackbar liep super, vele jongeren, nu zelf volwassen en wellicht heit of mem geworden, wisten ons te vinden. Te midden van de jeugd, aan de stamtafel, voelden wij ons thuis, zij hielden ons jong waardoor er veel kon en mocht. Met de inzet van de medewerkers en zeer zeker ook de inzet van onze dochter Annabet was het fijn werken. Dit alles zijn prachtige herinneringen geworden. Want dat moeten wij nu helaas zeggen: herinneringen. Het heeft ons heel veel moeite gekost om het besluit te nemen om de zaak, ons levenswerk, te sluiten. De wil was er zeer zeker nog, maar de lichamelijke kracht niet meer.”
De stilte die valt maakt woorden overbodig. Wies: “De gebroken heup van Yme kende geen vlot herstel, en ook nu ondervindt Yme nog dagelijks pijn en hinder van het herstel aan zijn heup. Het kon gewoon niet meer, al hoe jammer wij dit ook vinden. Wij wilden er nog heel graag zijn voor onze vaste klanten en gasten, maar het kon gewoon niet meer.”
Yme en Wies: “Het afscheid viel zwaar, maar dit werd verzacht door de vele warme, lieve woorden, de bloemen en wat al niet meer dat wij mochten ontvangen in de laatste dagen dat wij open waren. Het was overweldigend, om stil van te worden. Wij zijn dankbaar voor de 35 prachtige jaren, jaren met een rand van goud.”
Yme en Wies, als correspondente in dezen wil ik jullie bedanken voor dit prachtige, soms ontroerende verhaal. Ik wens jullie en Annabet alle goeds toe voor de tijd die komen gaat, leef en geniet!
Noot van de correspondent. Ik was denk ik een jaar of drie oud, en woonde met mijn ouders op Séburch 3. Het huis was pas door mijn ouders gekocht waardoor er een en ander verbouwd moest worden. De verbouwing werd gedaan door timmermannen die in dienst waren bij timmerbedrijf Oane de Jager. Tijdens het koffiedrinken mocht ik, vol trots, de timmermannen, wie Yme, een chocolaatje geven.
Ik zelf weet het niet meer, maar mijn moeder nog wel. Zij is nu 91 en woont nog steeds op Séburch 3, ús thús.
(Bron Friso)